Τι λειτουργεί, και τι όχι?

Εξηγώντας στο προηγούμενο post για ποιό λόγο η «ιχνηλάτηση των κρουσμάτων» δεν είναι η ενδεδειγμένη στρατηγική, ξέχασα να θίξω ένα μικρό θεματάκι. Είναι μάλιστα κάτι που ισχύει γενικά στην ιατρική, για να μη πω και γενικά στη ζωή.

Ότι φαίνεται να λειτουργεί, δε σημαίνει απαραίτητα οτι λειτουργεί.

Απλό παράδειγμα: ένας ιατρός δίνει στον ασθενή του ένα φάρμακο Χ, και ο ασθενής θεραπεύεται. Εκείνος ευγνωμονεί το γιατρό του, σίγουρος οτι το φάρμακο τον θεράπευσε. Δε ξέρουμε όμως τι θα είχε γίνει αν ο ασθενής ΔΕΝ είχε πάρει φάρμακο. Μπορεί να είχε θεραπευτεί ούτως ή άλλως! Όπως επίσης θα μπορούσε να είναι άτυχος και παρ’ότι το φάρμακο είναι αποτελεσματικό, ο συγκεκριμένος ασθενής να μη θεραπευτεί.

Επομένως κάτι το οποίο το κάνεις και βλέπεις αποτέλεσμα, δε σημαίνει απαραίτητα οτι σε βοηθάει. Μπορεί να είναι και συμπτωματικό…

Ήθελα έτσι να αναφερθώ στα τελευταία slides της παρουσίασης του ECDC.

Εξηγεί στο slide 29 ποιά είναι η λογική σχετικά με την ενεργό επιτήρηση (case-finding), την ιχνηλάτηση (contact-tracing) και τη χορήγηση αντιϊικών στα κρούσματα γρίπης και στις επαφές τους:

• «οι χώρες θα φαίνεται οτι κάνουν κάτι»
• «είναι αυτό που οι λειτουργοί δημόσιας υγείας κάνουν για τα άλλα νοσήματα»
• «το κοινό αυτό περιμένει»

Γιατί τα λέω αυτά?

Γιατί επί τόσο καιρό οι αρμόδιες αρχές (ΚΕΕΛΠΝΟ, ΕΚΕΠΥ, νοσοκομεία) αναλώνονται αποτελεσματικότητα, οι δημοσιογράφοι σπέρνουν τον πανικό στον κόσμο αντι να εξηγούν ποιά είναι τα πραγματικά προβλήματα γύρω από τη γρίπη, και οι πολιτικοί μας προσπαθούν να μας πείσουν οτι ελέγχουν την κατάσταση.

Βέβαια εδώ δεν ισχύει αυτό, γιατί τα κρούσματα έχουν αυξηθεί (όπως ήταν κι εξαρχής αναμενόμενο). Να θυμάστε όμως οτι ακόμη κι όταν τα πράγματα φαίνονται ή και όντως πηγαίνουν καλά, αυτό ΔΕΝ συμβαίνει απαραίτητα διότι «θωρακίσαμε» τη χώρα και διότι τα «μέτρα» που πήραμε αποδίδουν…

Μπορεί απλά η γρίπη να μην ήταν τόσο φοβερή τελικά…